Een tijdje geleden gaf ik relatietherapie aan een stel van rond de 25 jaar oud. Ze kwamen de eerste sessie wat ongemakkelijk binnen en hadden het idee dat ze eigenlijk te jong waren voor relatietherapie. ‘’Waarom zijn jullie dan toch gekomen?’’ vroeg ik.
‘’We zijn hier, omdat we al 6 jaar een relatie hebben en een tijdje uit elkaar zijn geweest, maar nu echt heel graag met elkaar door willen. We zijn van plan om samen te wonen, maar het voelt niet veilig genoeg om die stap te nemen.’’ Tijdens de intake kwam naar voren dat door het vreemdgaan van een van de partners de fundatie van de relatie onstabiel bleef.
Er was een patroon ontstaan dat hun steeds verder uit elkaar dreef. Het patroon was iets in de trend van: we hebben het wel goed, maar mij kun je nooit meer zo raken als je hebt gedaan. Er was onbewust afstand gecreëerd zodat er niet meer gekwetst kon worden. Wat ze alleen niet zagen was dat ze daardoor juist uit elkaar groeiden.
Er was schaamte, want vrienden hadden een mening over het vreemdgaan en niet onbelangrijk, het vertrouwen was geschonden. Ik vroeg of ze de affaire goed hadden verwerkt. ”Ja hoor, zei de een met haar armen over elkaar geslagen en geperste lippen.”
Ik benoemde de harde houding naar elkaar en de boosheid die vaak in het patroon tijdens de sessies naar boven kwam. ‘’Als jullie je niet meer kwetsbaar kunnen opstellen naar elkaar en elkaar toe kunnen laten, dan gaat het heel ingewikkeld worden en geef ik jullie weinig kans.’’
Plotseling begon eentje heel hard te snikken. Boosheid was de emotie die zichtbaar was en getoond werd aan elkaar. Echter, wat eronder zat was bij haar de angst om weer gekwetst te worden, in de steek gelaten te worden en het gevoel nooit echt goed begrepen te zijn in die tijd. Bij hem was dit het gevoel van nooit goed genoeg zijn en zich de ‘underdog’ voelen in de relatie. Tevens ervoer hij chronisch een knagend schuldgevoel.
Ze kwamen erachter dat het vreemdgaan destijds nooit echt was uitgesproken en vergeven.
Na een aantal sessies en thuis aan de slag te zijn gegaan hebben ze elkaar weer leren vertrouwen en vergeven en ‘echte gesprekken’ gevoerd.
De laatste sessie kwamen ze met een glimlach binnen. Ze hadden een huisje gevonden om samen te wonen. Ze benoemden hoe blij ze waren dat ze in relatietherapie waren gegaan en dat ze dit zeker zouden aanraden aan leeftijdsgenoten die door relatieperikelen gaan. Daarnaast bespraken we om een relatie apk’tje in te plannen over een half jaar en eens te kijken hoe het dan allemaal gaat.
Ten slotte, zei ik hoe fantastisch ik het vond dat ze ondanks hun vooroordelen en twijfels aan het begin van het traject toch deze commitment waren aan gegaan en hebben ervaren dat je niet een ouder stel hoeft te zijn om aan je relatie te werken. Hier waren ze het volledig mee eens.